- zillət
- is. <ər.> Çətinlik, ağır şərait, pis vəziyyət, ağır maddi ehtiyac, yoxsulluq, məşəqqət, üsrət. <Mehribanın atası:> <Mehribanın> zillətdə qalmasına heç bir halda razı olmaram. S. H.. <İkinci oğlu:> Nə zillətdir, nə möhnətdir; Buna bais, bəli, sənsən! Ü. H.. Bilməyəcəksiniz nə dərd, nə zillət; Aşıb-daşacaqdır sizinçin dövlət. S. V.. // Həqirlik, xarlıq, alçalma. <Məsmə:> Düşdüyüm mühit məni zillət və səfalət içində sürünməyə məhkum etmişdi. S. H.. Zillət çəkmək – əziyyət içində yaşamaq, ağır vəziyyətdə olmaq, ehtiyac içində yaşamaq. Fərhadü Məcnundən sən eylə ibrət; Müddət bari-qəmdə çəkdilər zillət. Aşıq İskəndər bəy. <Bəbir bəy:> Zillət çəkməsən, sabah qucağına alıb öpəndə heç ləzzət də verməz. M. C.. Zillətə salmaq – 1) ağır vəziyyətə salmaq, ehtiyac içində yaşatmaq. Hicran dərdi məni salıb zillətə; Səni görsəm dərdim azalı, Güllü. Aşıq Ələsgər; 2) həqir etmək, xar etmək, alçaltmaq.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.